Тара е родена со ретко пореметување, не може да спие без респиратор, била ученик на генерацијата: „Нè советуваа да ја ставиме во институција“

Ќерката Тара, мајката Јелена и таткото Александар Самац се среќно семејство кое достоинствено се справуваaт со предизвиците што им ги дал животот откако Тара се родила со тешка форма на Фримен-Шелдонов синдром.

До нејзиниот 16-ти роденден, собрана е колекција од 200 отпусни листи од болниците и секоја е мала победа за нив, но секоја вечер сепак е предизвик и борба за ново утро. Тешките физички недостатоци не ја спречиле Тара да биде ученичка на генерацијата во основното училиште, се запишала во Седмата белградска гимназија, свири, глуми и фантазира за иднината.

Бегаме од луѓе кои не‘ сожалуваат

- Еј, бев на црвениот тепих како Мудрата жена (Mudrožica), волшебничката на земјата во филмот „Несфатливото (Nerazumevalica)“. Беше многу убаво да се работи со Ксенија Мирковиќ, пријатели и други прекрасни луѓе. Навистина уживав. Во Крњача ја прославив третата генерација на нашето семејство - вели Тара на првото спомнување на неодамнешната премиера на овој единствен, бајковит филм.

- Многу се дружиме овде, во лето доаѓаат нашите пријатели и пријателите на Тара, сите ги сакаме тие дружења. И покрај сите проблеми, Тара секогаш ја носевме секаде со нас. Сакавме да ја задоволиме нејзината голема љубопитност во животот и се надевам дека ќе успееме во тоа - вели Александар..

Кога имате среќа да разговарате со луѓе кои се херои и животни победници и покрај тешкиот товар што го носат со своето сакано дете, целата перспектива се менува. Нема непријатност или страв дека ќе прашате нешто погрешно, дека ненамерно ќе ги повредите. Тие ја раскажуваат својата семејна приказна без тајни, иако поминале безброј денови и ноќи во болници, во неизвесност. Тара знае се што се случило пред нејзиното раѓање, а свесна е и колку семејството е свртено и посветено на неа.

- Само да знаеш, бегаме од луѓе кои не‘ сожалуваат. Сите ние сме борци. Мајка ми секогаш зборува за снимката од ултразвук на која мавтам со прст како да ѝ кажувам да престане да се грижи толку многу, дека ќе дојдам да живеам - додава Тара, чија смисла за хумор на сите им е позната и неодолива.

Институцијата не било опција

А приказната започнува многу пред 25 март 2006 година, кога се родила Тара. По бомбардирањето, следело свадба од љубов, планови, среќа поради заедничкиот живот, а потоа и сознанија за последиците од бројните воспаленија што ги имала Јелена во текот на нејзината спортска кариера додека била успешна спортистка. Третмани, болни третмани, стручни мислења ...

- Дојде долгоочекуваната бременост на Јелена. Сите лекари ни рекоа дека се е во ред. Се радувавме чекајќи го нашето девојче, лекарите не‘ испратија со „се гледаме кај бабицата“, а потоа наеднаш се‘ се искомплицира. Никого не обвинуваме, но разбравме што значи кога некој вели дека лекарите понекогаш глумат Бог. Дојде предвременото породување, тешко и опасно и за двете. Потоа експлозија од емоции кога го видовме нашето девојче во инкубатор, со неразвиени екстремитети и деформитет на 'рбетот. Невозможно е да се опише чувството кога ни рекоа дека нема да можеме да се грижиме за бебе кое не може да голта, чии бели дробови едвај работат... - се сеќава Александар на тие денови до најситни детали, како да биле минатата недела.

- Моето чувство за Тара е желбата да ја направам среќна. Инаку, ми се допаѓа кога луѓето околу мене се среќни затоа што тогаш сум уште посреќна. Секако, има голема грижа во секоја смисла, но се трудам да ја заштитам неа и татко ѝ од лоши влијанија, настани, работи, луѓе... Колку сум позагрижена, толку сум поопуштена. Тој баланс ми е многу важен бидејќи тогаш знам дека сум на вистинскиот пат. Се трудам да не планирам за иднината, можеби затоа што се плашам. Важно ми е секој ден да биде таков што, кога си легнуваме, да бидеме задоволни од она што го доживеавме тој ден - вели Јелена, чие лице зрачи со искрена бодрост.

- Не сакам да бидам неблагодарна, ако ме разбирате. Она што Бог го намислил за мене, јас сум му благодарна и се трудам да бидам искрена. Тара е едноставно мојот пат. Сами се грижиме за неа и не се жалиме.

Нема откажување за ова прекрасно семејство. Нивниот поглед е свртен напред, кон следната ноќ која Тара ќе ја помине на респиратор и концентратор, уреди без кои не смее да спие. Ја чекаат баба Нада да се врати од Грција, да им каже што доживеала, да ја гушнат со насмевка и љубов.

- Едвај ги чекам нејзините приказни, таа е царицата. Ми недостига и дедо ми Бобишка, татко на мајка ми кој почина во 2014 година. Ниту нему ниту на баба ми Нада не им беше тешко да направат нешто за нас. Сега тато е главен кога треба да излезам со пријателите кои многу ги сакам. Ме чека и ме носи каде што сакам. Обожавам кафулиња, музика и друштво, пишував песни, а сега сум зафатена со мултимедија и овој телефон, кој е прекрасен уред - вели Тара, која едвај чека да разговара со психолог за професионалната ориентација.

Учењето никогаш не ѝ било проблем, па можно е да тргне по патот на правните науки. Но, како што вели, допрва ќе размислува добро затоа што тоа многу ја интересира.

- Ја сакам сцената, па моите пријатели велат дека би била одличен адвокат. Адвокатите се актери и тоа многу добри – потенцира низ насмевка Тара.

- Нашата Тара знае да биде инаетлива, како и секој тинејџер. Кога нешто ќе помисли, го прави тоа. Денеска тоа е излегувањето, а претходно инсистираше да јаде бурек и грав додека беше на респиратор - се смее татоко ѝ, познат фризер во чии салон работниците работат со децении, што говори повеќе од милион зборови за него и за ова семејството.

Извор: Жена.блиц

Фото: Фејсбук/Youtube - screenshoot