Мира никогаш не ја заборави добрината на Милена Дравиќ: Овој гест засекогаш го носеше во срцето

Една од најпознатите југословенски актерки, Мира Фурлан почина на 65 - годишна возраст, а пред да замине со сопругот во Америка, еднаш изјави дека многу и помогнала актерката Милена Дравиќ.

Во 1986 година, Мира се сретнала со српскиот режисер Горан Гајиќ, со кого наскоро започнала врска. Бидејќи поради љубовта живеела на релација Белград - Загреб, хрватските медиуми ја обвинувале дека била наклонета на Србија во раните 90-ти и објавувале текстови во кои ја нарекуваа предавничка.

Мира и Горан биле принудени да се преселат во Белград во 1991 година, од каде заминале во САД. Милена Дравиќ им ги дала своите американски контакти за да им помогнат да се справат, а за да преживее, Мира прво работела како келнерка, а потоа како продавачка и преведувач.

„1985 година е и јас сум во Америка за првпат, за првпат во Њујорк. Влегувам во „Тауер рекордс“, најголемата продавница за плочи да разгледам плочи и замислувам дека имам доволно пари за да ги купам сите. Ми приоѓа еден млад, убав продавач, инаку музичар и, како што ми кажа самиот, љубител на филмот. Ме прашува од каде сум. „Југославија“, велам. Очите му се шират, а лицето се протега во насмевка. Тој е воодушевен“ - рече Мира и додаде:

„Очекувам да ми ја каже вообичаената реченица на која веќе се навикнав на моите бројни патувања: „Тито, Југославија“ или „Дали е тоа во Африка?“. Или нешто слично. Но, тој вели: „Вие доаѓате од земјата во која живее мојата омилена актерка“. Сега очите ми се шират, а усните се шират во насмевка. „Која?“, Го прашувам curубопитно. Ме гледа зачудено - нели е јасно за кого станува збор? „Има само една на светот“, вели младиот Американец. „Милена Дравиќ“. Забележувам дека тој правилно го изговара името, дека не рече „Древик“, но го научи правилниот изговор, се потруди. „Таа ја има најретката и највредната комбинација за актерка“, вели таа. И тогаш тој објасни: „Таа е смешна и секси“.“

„1991 година е. Војната започнува, и се наоѓам во Белград. Тоа е студена и непријатна зима. Ја одиграв последната претстава во Југословенската драма. Тогаш сè уште не знам дека навистина ќе биде последната. Светот околу нас се распаѓа, има се помалку пријатели. Јас и Горан се подготвуваме за патувањето, сакаме да се извлечеме од лудилото и омразата. Не знаеме како ќе живееме и што ќе правиме, каде одиме. Одиме во непознато. Не знаеме никој таму. И тука се чини дека веќе престанавме да постоиме, иако сè уште не сме заминале. Нашиот телефон ретко sвони; како да сме од секоја страна пречка, компликација која никому не му е потребна.“

„И тогаш еден ден непосредно пред патувањето sвони телефонот, а на другиот крај е - дали е тоа можно? - Милена! Чекај, дали е тоа навистина таа, кралицата? Дали е можно таа да мисли на мене во овој момент, на нас? Милена не покани кај неа, вели дека сака да не прегрне пред да заминеме. Двајцата сме бесконечно допрени - сепак има некој што мисли на нас. И тоа не е некој анонимен „некој“. Тоа е МИЛЕНА !!!“

„Потоа седиме во нејзиниот стан, пиеме, зборуваме за животот, јас плачам и таа ме прегрна. Заминуваме со парче хартија во рака: американските контакти на Милена. Тоа е нашиот скапоцен багаж. Милена ни мавта од прагот додека заминуваме. Таа е мајка, баба, сестра, пријателка која не испраќа на долг пат. Не ни е ни близок пријател, ниту сме поврзани. Но, тој момент не обединува. И знам дека никогаш нема да го заборавам тој гест во мојот живот“ - рече Мира Фурлан.