„Можеби спие“: Гробот на Ива е како нејзината детска соба – слатки, играчки и слики, но останува неодговорено прашањето „зошто?“

фото:Nikola Tomić

Ива (13) од српско Луново Село, почина неколку дена откако беше прегазена од Д.Ј. (66) во близина на училиштето.

Сега целото село го чува споменот за неа, а на ѕидот од училиштето е насликан мурал од неа да биде како предупредување.

фото:Nikola Tomić

Бистри сини очи, широка насмевка и топлина во очите. Вака изгледа секоја фотографија од девојчето Ива Маринковиќ (13) од Луново Село, кое пред две години им подлегна на повредите, откако во близина на училиштето ја прегази возачот Д.Ј. (66).

Во нејзината куќа каде што живеела со родителите, во просторијата која ја делела со брат ѝ Данило, во холот на училиштето во кое учела и во местото каде што го нашла својот вечен мир се наоѓаат фотографии од неа, кои ве „гледаат“ од сите страни и секогаш водат до прашањето - зошто?

Жителите на Луново Село секојдневно го чуваат споменот на Ива Маринковиќ. Додека пријателите и наставниците во училиштето носат слатки и цвеќиња на местото каде што седела, нејзините родители редовно го посетуваат гробот. Таму, на селските гробишта е особено тешко. Местото каде што била погребана се гледа од далечина. Играчки што ги сакала, слатки, цвеќиња, фотографии - сè е украсено за да потсетува на нејзината соба.

фото:Nikola Tomić

Речиси секој ден таму се мајката Билјана, таткото Бошко и братот Данило. Одржуваат, средуваат, палат свеќи и со солзи ги полеваат цвеќињата. Велат дека го чувствуваат нејзиното присуство, и длабоко во срцето очекуваат дека еден ден од некаде ќе се појави.

-Ни значи што успеавме да се договориме овде да биде како нејзината детска соба. Децата често доаѓаат од училиште, оставајќи играчки и слатки. Кој и да дојде, и носи нешто. Седиме овде, но не веруваме дека тоа се случи. Не се помируваме со тоа дека нашата Ива ја нема - изјави за Телеграф.рс мајката на Ива, Билјана.

Меѓу сите играчки се издвојува големиот кафеав медо. Токму нејзината роденденска желба и ја исполни пријателката Рада за нејзиниот 13-ти роденден.

-Ова е нејзиниот вечен дом, а еден ден ќе биде и наш. Се надеваме дека еден ден повторно ќе бидеме заедно - низ солзи вели мајката.

На семејната куќа на Ива, веднаш до влезот, има нејзина голема врамена фотографија. А внатре на секој чекор се чува споменот за неа. Детската соба која ја делела со нејзиниот брат остана иста како и утрото кога последен пат замина Ива.

На споменикот подигнат на Ива се врежани стиховите на поетот Владислав Петковиќ Дис:

„Можеби спие со очите над секое зло,
Надвор од нештата, илузијата, надвор од животот,
И со нејзините соништа, спие нејзината невидена убавина;
Можеби живее и ќе дојде по овој сон“.

Ден кој промени се', беше 16 октомври. Ден кој започнал како и секој друг.

-Таа утрото влезе во нашата соба, ја исчешла косата пред нашето огледало и како и секое утро ни рече: „Каде сте родители мои“. Нивните часови беа скратени поради ковидот. Данило отишол во нејзината училница да праша дали ја чека. Му рекла да не ја чека, бидејќи имала седум часови. Работата да биде полоша, маж ми поминуваше покрај бензинската да наполни гориво, таа била во продавницата, па се разминале. Тој не ја видел, но таа го видела и си рекла: „Што има врска, и онака мојата куќа е блиску“. Тоа не прогонува, како да можевме да спречиме да се случи трагедијата- вели Билјана.

Следувало повик околу 12 часот.

- Нејзиниот професор по физика ми се јави и рече имаме проблем. Знаев дека таа никогаш не прави проблеми. Кога прашав што се случило ми кажа дека во Ива удрил автомобил. Мојот прв коментар беше „Многу ли?“

Иако на девојчето и била укажана прва помош, по што била пренесена во болница на операции, прогнозите не биле добри. На барање на нејзините родители таа од Ужице е префрлена во Белград.

- Тие пет дена беа агонија. Прогнозите на почетокот беа такви што можевме да се подготвиме за најлошото. Сепак, се молевме на Бога и се надевавме. Организиравме и молитва во црквата каде што се крсти Ива. Многу луѓе дојдоа таму, сите беа со нас и сакаа да ни помогнат, но немаше спас. На 20 октомври мојот сопруг го повика лекар и му кажаа дека Ива починала - низ солзи раскажува Билјана.

фото:Nikola Tomić

Во Луново Село завладеа болка, тишина и неверување.

- Тоа е чувство на гнев, бес, неверување, предавство... Чувствувате дека сте нула, ништо. Како зрно песок во пустина. Една мравка во однос на Бога.

Срцето на родителите никогаш нема да може да се помири со загубата на детето. Сепак, Билјана и Бошко најдоа сили да продолжат понатаму, со синот Данило.

- Веднаш почнавме со работа, а тоа ни помогна. Но, тоа е многу тешко. Никогаш не може да се надмине. Кога ја сонувам Ива, никогаш не сонувам за нашиот живот пред трагедијата, туку секогаш за болницата, дека таа е таму со нас, но мора да оди. А во сон сум свесна дека ја нема.

И таткото на Ива, Бошко, секој ден пред очи има сцени на трагедијата.

Кога ме повикаа, брзо се качив во автомобилот и излегов на местото на настанот. Најдов многу луѓе и Ива онесвестена. Ја повикав, се обидов да и се јавам. Се обидов да и ја отворам устата. Набрзо пристигна брзата помош. Само се молев на Бога да биде добро и да се опорави - раскажува расплаканиот татко.

Подеднакво голема е и болката во неговото срце.

- Не можам да се помирам со фактот дека ја нема. Замислувам дека е тука некаде и доаѓа. На тоа се надевам.

Мурал во училиштето како предупредување

На ѕидот од училиштето во кое учеше Ива Маринковиќ беше насликан прекрасен мурал со нејзиниот лик. Во живи бои, полни со топлина и среќа, тој ја опишува токму онаква каква што била.

Наставникот по физика на Ива, Будимир Ќатиќ, кој ја нашол кога ја удриле, објасни дека идејата за муралот е од самото училиште.

- Имавме идеја да организираме нешто за зачувување на споменот на Ива. Се договоривме дека ова место е најдобро за сликање мурали. Имавме страв од тоа колку емотивно децата ќе го прифатат тоа. Сепак, овој мурал е таму како предупредување дека вакво нешто никогаш повеќе нема да се случи. Ива да биде чувар на другите деца - вели Ќатиќ.

Како што тврди, по трагедијата веќе ништо не е исто на училиште.

Тешко е за сите што го познаваа ова прекрасно дете. Нејзините најдобри другарки, Снежана и Радмила, внимателно негуваат катче од училиштето посветено само на Ива. Заеднички фотографии, цртежи, композиции. Сето тоа краси една табла во училишниот хол.

Виновникот за несреќата на издржување на казната

Сеќавањата за Ива живеат секој ден, како и прашањето - дали несреќата можеше да се спречи?

Обвинет дека предизвикал сообраќајна несреќа и со фатален исход удрил со своето возило во Ива, во близина на нејзината семејна куќа, е Д.Ј. Утврдена е безбедносната мерка „задолжително психијатриско лекување и чување во здравствена установа“, се наведува во одлуката на Апелациониот суд во Крагуевац.

Согласно истото решение, на пријавениот му е изречена забрана за управување со моторно возило од „Б“ категорија во траење од пет години.
Она што беше утврдено со истрагата е дека обвинетиот Д.Ј. пред да вози консумирал супстанци кои влијаеле на неговата способност за управување со возило и дека бил „во состојба на интоксикација поради дејството на бензодиазепините.

Друг заклучок укажува дека способноста на Д.Ј. да управува со моторно возило бил сериозно сослушан, бидејќи вештачењето покажало дека имал симптоми на психоорганско распаѓање на личноста, т.е. „нарушување слично на шизофренија“.

Меѓутоа, ниту една мерка или казна не може да го врати детето на неговите родители.

- Никој не може да ја врати Ива, но нема да застанеме на ова - вели Бошко Маринковиќ, сметајќи дека оваа несреќа можеше да се спречи.

извор:Tеlegraf.rs

фото:Nikola Tomić