Потресна исповед на мајка чиј син почина во сообраќајна несреќа: Чедото мое сурово ми беше одземено во дел од секунда

Таа возела. Секогаш била внимателна. Но, тие секунди, сè отишло во неповрат ...

Најлошата несреќа е загубата на дете. Повеќето луѓе никогаш не се опоравуваат од овој шок. Ниту Ешли Грим не е опоравена од тоа, но сепак решила да ја сподели својата приказна со сите мајки на овој свет и да им помогне да разберат што е најважно кога си родител.

Ешли Грим возела. Секогаш била внимателна. Но, тие секунди, сè отишло во неповрат ... Tаа собра сили и на Фејсбук им напиша писмо на сите родители. Го пренесуваме во целост:

- Како што некои од вас знаат, го доживеав најлошиот страв што го има секоја мајка. Го изгубив синот во страшна сообраќајна несреќа на 2 јули. Излегов од бензинската пумпа, ги проверив сите агли и почнав да возам по кривулестиот планински пат кон нашата семејна куќа.

Мојот син беше познат по тоа што беше подготвен да стори сè за да го откопча ременот во автомобилот („Молња Меквин нема сигурносен појас, јас сум мајка на Молња!“). Пробавме ремени со пет точки, седишта, имавме дури и патент некое време, но тој секогаш го гледаше тоа како предизвик за суперхерој. Тој беше суперхерој, бидејќи секој пат успеваше да го откопча. Во просек, застанував три до четири пати на секој пат за повторно да го закопчам. Возевме само пет минути кога во нашата лента почна да се тркала огромна карпа. Имав три избори: да се обидам да ја избегнам карпата, да преминам на спротивната страна преку двојна полна линија во голема кривина, со опасна река од страна или да удрам во карпата. Карпа, судир со други автомобили, река. Јас ја избрав карпата. Направив погрешен избор. И да, тој веќе се откопчал заедно со неговиот осумгодишен брат. (Ги смениле токите, а јас не го знаев тоа). Карпата удри во мојата осовина и не фрли до работ на бездната. Нашето комбе за 13 лица се преврте и син ми почина на лице место.

Мојот мал син, кој беше мојата гордост и мојата радост, сурово ми беше одземен во дел од секундата. Се сеќавам дека бев згмечена меѓу воланот и три тони комбе метал. Насекаде имаше крв. Се борев и се борев и потоа се онесвестив. Кога се разбудив, го откопчав бебето од неговото седиште (беше превртено наопаку) и се обидов да го извлечам секое дете (пет од моите деца беа со мене) во комбето. Кога стигнав до Титус, се обидов максимално да го тргнам тешкото комбе од неговото мало тело. Ми помогна и мојот осумгодишен син. Можев да го видам само долниот дел од неговото тело. Се обидов да направам нежна компресија на стомакот, но веќе го немаше. Почина на лице место и тоа што не чувствуваше болка ми дава мал мир. Она што следеше беше во магла. Го одбив лекувањето на брзата помош додека не ме пуштат да го држам мојот мртов син.

Се обидов да го спасам, но веќе го немаше. Тој починал на лице место. Не страдал и не  чувствувал болка.

Сите мои деца беа пренесени во болница. Бев неутешна. Поминаа два дена откако видов на вестите како известуваат за смртта на мојот син. Како да известуваат за можна промена на времето или за новооткриена планета. Бев благодарна што рекоа дека во несреќата немало дрога или алкохол. Но, тоа не е она што ме боли.

Читателите најсурово коментираа каква мајка сум. Како тоа сум го и заслужила, како треба да ми ги одземат децата. Сакав да ги удрам, да им врескам, да им кажам колку сме блиски, колку напорно се трудев да ги заштитам сите деца, како имавме посебен поздрав за добра ноќ... Сакав да им кажам на сите дека тој секогаш зборуваше дека сака со мене да се ожени, дека јас сум најдобрата мајка на светот, дека ми градеше бродови, спиеше во мојот кревет додека ме држеше за рака со неговите испреплетени прсти...

Но, никој и така не би го слушнал тоа.

Морав да им го напишам ова на сите мајки и да им кажам - грижете се за вашите деца, гушнете ги и чувајте ги.

Не сум тоа што бев. Смртта и губењето го менува човекот.

Го држев мојот мртов син на сред улица, плачев, врескав, но Бог не го врати.

Избрав гробно место за мојот четиригодишен син. Купив костум за суперхерој за мојот син да го носи додека се распаѓа во земја.

Го бакнував и бакнував неговото мало тело и липав додека го проучував секое значење на неговото студено лице и ги држев неговите безживотни раце.

Спиев на гробишта само за да спијам со него уште еднаш. Разговарав со земјата во која лежи.

А она што сакам да им го кажам на сите е ова!

- Не е важно дали ќе ја изедат целата брокула. Гледајте како јадат, уживајте во нивните чувства за храната.

- Преправајте се. Влезете во нивниот свет. Научете да играте игри со нив. Прегрнете ја таа прекрасна машина. Нека навистина веруваат дека се Капетан Америка или кралицата Елса. Влезете во нивните умови, гледајте ги како размислуваат. Судовите ќе продолжат да бидат на истото место.

- Прифатете ја секоја прегратка и бакнеж што ќе ви ја донесат.

- Кажи им дека ги сакате. Но, погледнете ги во очи. Кажете им дека можат да направат сè - сè што можат да замислат.

- Да, мораме да ги научиме да бидат одговорни, но понекогаш решението е во благодатта. Можеби, можеби нивните животи нема да бидат уништени ако понекогаш не реагираме на секое нивно злосторство.

- Никогаш не ги осудувајте другите мајки. Не ја знаеме целата приказна. Ние не знаеме. Едноставно не знаеме.

- Прегрнете го вашето дете сега. Потопете се во неговиот мирис, погледнете го невиниот сјај во неговите очи кој беше изгубен некаде помеѓу детството и зрелоста. Почувствувајте како ве стиска. Спуштете го телефонот. Земете го во раце. Сонот е преценет. Слушајте ги пет минути подолго нивните приказни за игри, херои, принцези...

Мајки, чувајте ги цврсто  вашите деца.

Од дното на своето срце,

Ешли.

Фото: Фејсбук/Ashley Grimm