За време на војната Ања ја пратиле во друга држава: Семејството повеќе никогаш не го видела, а потоа се случил судбински пресврт што предизвикува морници

Сторијата што ја објави порталот „Чадбад“ за историјата на еврејската заедница е исповед на близок член на семејството на уредникот, па затоа имињата се сменети за потребите на текстот.

Пред „облаците на војната“ да надвиснат над Источна Европа во преднацистичките години, стана вообичаено за Евреите во опколените земји – уморни од прогонство, сиромаштија и очај – да ги испраќаат своите деца во САД за шанса за подобар живот...

На самиот почеток на 20 век, родителите штеделе за да го платат долгот и патувањето на нивните синови и ќерки, кои патувале сами со непловени бродови кои нуделе нехумани услови и неизвесна судбина. Бидејќи билетите за секое патување чинеле мало богатство, родителите често избирале да ги испратат своите деца во Америка едно по едно, наместо да ги испратат сите одеднаш. Тие се надевале дека сите деца на крајот ќе стигнат до американското светилиште, каде подоцна ќе им се придружат нивните родители. Во меѓувреме, тие останувале кај роднините кои ќе се грижат за нив и ќе им помагаат, понекогаш со месеци или години. И доста често семејното обединување никогаш не се случило.

Семејството на Ања Голд ја испратило на долго патување. Таа била најстарата од осумте деца, а во 1930 година нејзините полски родители и рекле дека дошло време таа да патува. Заштедиле доволно пари за една карта и решиле Ања да биде првото дете што ќе оди. „Падна“ и ветувањето дека наскоро ќе и се придружи и остатокот од семејството.

Растејќи во Балтимор со своето семејство, Ања чекала да пристигне нејзиното семејство, но никогаш не го сториле тоа.

На семејството му биле потребни години за да собере доволно пари за уште еден билет, а дотогаш тие биле фатени во мрежата на Хитлер. Во Балтимор, Ања добивала повремени писма од Полска со текот на годините за семејните вести и настани. Таа со нетрпение ги очекувала овие писма и уживала во секое. И тогаш писмата престанале да доаѓаат.

Ања се плашела од најлошото, но дури по завршувањето на војната конечно дознала нешто за судбината на своето семејство. Неколку преживеани од нејзиниот роден град во Полска, кои и помогнале да стигне до Балтимор во доцните 1940-ти, ја донеле веста што таа ја знаела и се плашела да ја слушне: целото нејзино семејство било убиено. Сите загинале во логорите.

Ања го знаела најдобриот начин да ја продолжи семејната линија. Таа ветила дека ќе се омажи и ќе има многу деца. И секој ќе носи по едно од имињата на браќата и сестрите.

Ања навистина се омажича за човек по име Сол, а нивниот заеднички живот бил речиси идиличен. Тие биле навистина сродни души, а нивната љубов беше длабока. Копнееа по деца, но не ги добија. Тоа беше единствениот трн во нивниот совршен брак. Тие беа без деца.

По долги години обиди, барајќи помош од лекарите ширум светот, Ања и Сол се соочија со реалноста на нивната ситуација. „Дали би сакал да посвоиме?“, ја прашал Сол, Ања еден ден.

Не сакала да одгледува туѓи деца. Таа сакала да го држи своето новороденче во раце. Таа не можела да замисли да го чувствува истото за посвоено дете. Сепак, се чинело дека нема друг начин. Тие никогаш не би имале свои деца, велеле лекарите.

Нејзиниот сопруг бил посигурен и поодлучен од неа, па се сложил за посвојување.

Тие контактирале со една еврејска агенција во Њујорк и им било кажано дека едно дете штотуку било ставено на посвојување од мајка тинејџерка. Тие заминале во Њујорк, но кога пристигнале, нивната надеж била уништена. Службеникот им рекол дека бабата решила да го посвои детето, но објаснила дека девојчето Миријам очајно сака некој да ја посвои.

Миријам била драга девојка, но имала осум години. Иако Ања и Сол неволно се согласиле да го запознаат детето, сепак биле шармирани од нејзината харизма, не можеле да се помират со нејзините години. „Навистина сакав таа да биде бебе и да ме знае како нејзината единствена мајка“, објаснила Ања. „Сакам новороденче да држам во раце“.

„Разбирам“, рекол претставник на агенцијата. „Но, Миријам навистина помина низ многу во нејзиниот краток живот и навистина заслужува да има дом со љубов“.

„Жал ми е, но не“, рекла Ања со жалење.

По една година, Ања контактирала со многу агенции низ САД, но дете било сè потешко да се најде. За цело време, силниот копнеж за дете на Ања го трошеше нејзиното битие.

„Можеби пребрзо го одбивме посвојувањето на Миријам. Таа беше навистина исклучително дете. Нешто во неа ме трогна“, рекла Ања.

Службеникот потврдил дека девојчето сè уште не е посвоено.

„Но, има една компликација. Нејзиниот помал брат беше пронајден во Европа и ѝ се придружи во нашиот дом за воени сираци. Браќата и сестрите се неразделни, а ние им ветивме дека ќе бидат посвоени заедно. Дали би размислиле за две?"

Во Њујорк, Ања и Сол ги запознале братот и сестрата. Нејзиниот шестгодишен брат Мојше исто така бил симпатичен.

Ања и Сол прифатиле да  ги посвојат братот и сестрата.

Кога дошле во Балтимор во куќата на Ања и Сол, девојката застанала пред клавирот, а лицето и побелело. Таа покажала на фотографијата и прашала: „Зошто имаш слика од мојата баба на пијаното?“.

"Што?" збунето прашала Ања.

„Зошто сликата на мојот Баба е на твоето пијано?“

Ања се загледала во портретот на нејзината покојна мајка.

Миријам истрчала до куферот што го донела со себе од сиропиталиштето. Таа извадила избледена фотографија од својата чанта и и ја покажала на Ања. „Види“, рекла таа покажувајќи со раката. „Јас ја имам истата слика“

- Мајка ми, - речиси тивко шепнала Ања.

„Дали сакаш да видиш слика од мајка ми?“, прашала Миријам. Истрчала до багажот за да земе уште една фотографија. „Дали сакаш да видиш како изгледа?“ ѝ подала на Ања слика од некој што добро го познава.

"Сара!" Ања вреснала додека нејзините колена се свиткале под неа.

„Како го знаеш името на мајка ми?“, прашало детето збунето.

Ања несвесно ги посвоила двете сирачиња на својата мртва сестра Сара.