„Моето семејство сè уште не знае дека сум ХИВ позитивен“: Момче од Србија отворено за моментот кога сфатил дека има неизлечива болест

1-ви декември се одбележа како свестки ден ден за борба против ХИВ/СИДА. Но не само овој ден, туку  постојано треба секој од нас да се грижи за своето здравје и редовни контроли. На оние пак,  на кои им е потврден вирусот, освен грижата за своето здравје, се соочуваат и со можеби уште поголем страв од осуда и неприфаќање од околината. Токму една ваква приказна сподели и едно момче од Србија.

Оваa приказна на барање на соговорникот е објавена без да се спомене неговото име и презиме. А тоа е всушност вистински показател за стравот од осуда во кој живеат ХИВ-позитивните луѓе.

Сепак, дваесет и девет годишниот дечко реши своето искуство да го сподели за интернет порталот РТС, а ние го пренесуваме во целост.

Тој на самиот почеток откри дека се тестриал од љубопитност и на иницијатива на неговиот партнер.

- Бев тестиран во текот на неделата на борба против ХИВ во 2018 година и тогаш дознав дека сум позитивен. Отидов на тест по иницијатива на мојот партнер. Тоа беше прв пат да се тестирам, бидејќи мислев дека нема причина за тоа и нема ризични ситуации кои би ме навеле да го направам тоа. На тест отидов делумно од љубопитност, делумно од одговорност кон себе и мојот партнер. Резултатите пристигнаа ден по тестот и се објавуваат во живо. Бев тестиран во Студентска поликлиника и резултатите им беа објавени на сите во посебна ординација. Се сеќавам дека влегувајќи во ординацијата ја затворив вратата зад мене, немав време ни да седнам, докторот кажа дека сум позитивен. Бев во шок, но по тестирањето се подготвив и за таа опција. Секогаш постои таа можност. Првото прашање што го поставив беше дали лекот е платен. Докторката беше изненадена што го прашувам тоа, бидејќи како што ми кажа првото прашање што сите и го поставуваат е колку ќе живеат. Знаев дека има лек, дека денес можеш да живееш со ХИВ, но мислев дека кај нас е недостапен и дека треба да платиш за тоа. Стравот што го чувствував повеќе се засноваше на фактот дека нема да можам да се лекувам. Во тој момент приходите ми се многу скромни и не можам да ги поделам со моите родители кои би можеле финансиски да ми помогнат. Таму ги добив контактите на луѓето кои волонтираат во Клиничкиот центар на Инфективната клиника, кои ми помогнаа со дополнителните тестови. Потребен е уште еден тест за дефинитивно да потврдите дека сте позитивни. Постои можност тестот да е лажно позитивен, но тој процент е многу мал. Затоа не си дадов лажна надеж, бев подготвен дека тоа е тоа. Првите резултати беа доста лоши, не ги разбирав баш сите тие параметри, но лекарите ми ги објаснија деталите. Пи-си-ар беше превисок, а клетките на имунолошката одбрана беа на минимум. Тоа укажуваше дека вирусот е присутен веќе некое време и така дознавме колку време сум бил заразен. Три години пред тоа ми беше дијагностицирана мононуклеоза, а лекарите претпоставуваат дека тоа е всушност првиот показател за ХИВ инфекција. И волонтерите и лекарите директно ме советуваа да го сокријам фактот дека сум позитивен, веројатно врз основа на нивото на стигматизација на ХИВ-позитивните меѓу колегите и во општеството. Сепак, решив да го споделам со некои од најблиските луѓе. Имав среќа што имав голема поддршка од луѓето на кои им се доверував. Не кажав на сите, внимателно избрав на кого имам слобода да кажам. Не дојдов до одлука брзо, тоа беше процес кој траеше една година. Беа многу емотивни, дури и плачеа. Тоа беа тешки моменти, но пред се чувствував голема поддршка од сите нив. Од друга страна, ова не сум го кажал на моето семејство, родителите. Дефинитивно не би се ни решил на тој чекор бидејќи се стари и прашање е како би ја прифатиле таа информација. Осигурувањето ја покрива комплетната терапија, а аптеките кои го имаат лекот се добро организирани и многу брзо не информираат кога треба да дојдеме да го земеме лекот. За таа работа, никој навистина не треба да се плаши дека нема лек.

Веќе после една година резултатите ми беа многу добри, p-si-ar ми беше на нула, што значи дека сум неоткрилив, т.е. дека повеќе не сум заразен за другите луѓе. Вирусот е сè уште присутен во мене, но не можам да го пренесам на други.

Во првиот момент стравот беше недефиниран, не знаев што повеќе ме загрижува, но денес дефинитивно можам да кажам дека постои поголем страв од судење и неприфаќање отколку од самата болест, ја заврши приказната ова момче.