„Никој не ме сака, ниту мајка ми“: Тажна приказна за момчето кое сонуваше за семејство, а заврши трагично на 18 години

Лиз Кертис Фариа, социјален работник и мајка на три деца од Америка, се присети на случај кој длабоко и останал врежан во сеќавањето, а уште подлабоко во нејзиното срце.

Ова е тажна приказна за момче кое само сакало да биде сакано:

-Имаше нешто во неговите зборови: „Никој не ме сака, па ни мајка ми која ме роди“. Тој беше свиткан на задното седиште на мојот автомобилм сè уште премногу мал за да седи напред. Имаше седум години и се пресели од дома во дом, а тоа се случуваше неколку пати низ годините. И овој пат, како и досега, работите му беа во вреќи за ѓубре. Куферот ќе му даде барем малку достоинство за да се пресели во нов, уште еден дом за згрижување. Ќесите за ѓубре не можат да ги соберат сите работи на кој било живот, секако не толку кревок како овој. Посвоените деца понекогаш се распаѓаат од заморот. Сето тоа на Стефан му беше потешко од вообичаено, бидејќи тоа беше дом во кој имаше намера да остане, барем малку. Неговата згрижувачка мајка еден ден ме извести дека повеќе не може да остане со него. Кога дојдов да го земам, тој гледаше во подот, но немаше никаква реакција. Дури кога влезе во мојата кола почна да липа. Тој едвај изговори: „Никој не ме сака. Дури ни мајка ми што ме роди“. Месеци подоцна, во повторена сцена (уште една згрижувачка девојка се откажа). Тој трчаше низ дневната соба, се криеше зад мебелот, одбивајќи да замине. Кога имал 9 години, Стефен ја држеше личната карта со испотени раце. Му реков, „Ќе се сретнеме со потенцијалниот згрижувач, семејство кое би сакало да посвои постаро дете“. Тој сакаше да ги импресионира тие странци. Сака да ги придобие и затоа со себе ја носеше својата 'добра' лична карта - доказ дека е добар и дека детето е достојно за љубов. Детето никогаш не треба да докажува дека е достојно за љубов, дека вреди да се сака. Тој ми велеше дека јас сум му најдобра другарка, тоа не треба да биде така, тој треба да има вистински пријатели, но тоа не му го кажав.

Стефен работеше со камера. Можеби некој ќе го избере овој пат. Можеби тоа нуди доволно доказ дека ова 12-годишно момче, е достојно за љубов. И тој е навистина убав. Но, тоа не е доволно.

Семејството никогаш не дојде да го земе

Години подоцна, долго откако го напуштив центарот, добив е-пошта од мојот поранешен шеф кој ме прашува како сум. Тој ја заврши пораката со: „П.С. Стефан заврши во малолетнички притвор откако побегна од своите згрижувачки родители. Имав лошо претчувство. Многупати ми помина на ум: „Требаше да го посвојам, но не го направив тоа“. На 18 години, тој беше мртов, застрелан поради некоја глупава расправија. Тој умре токму кога стануваше маж. „Не, не мој Стефане“, се молев.

Сфатив дека тоа навистина му се случило, заплакав од болка. Што направивме?  Весниците пишуваа многу малку за тоа убиство, патем, тешко дека вреди да се спомене. Анонимните луѓе напишаа непријатни коментари на интернет како: „Уште еден член на бандата“. Не го ни познаваа. Тие не знаеја ништо за тоа момче. Не знаеја како тоа дете ми почна да чита, ги откриваше буквите на ѕидот додека чекавме докторот да го прегледа и ме замоли да погодамппогодуваме зборови. Тој ми нацрта „Те сакам“ последниот пат кога ја игравме оваа игра. И не е дека не беше сакан. Мајка му го сакаше, на свој начин. Таа беше таму, на погребот. Ме поздрави љубезно. Мислам дека знаеше дека го сакам нејзиниот син како што знаев дека го сака и таа. И двете не успеавме на крајот и претпоставувам дека тоа не зближи. Никоја од нас не можеше да му даде семејство. На погребалниот дом немаше фотографии од детството на Стефан. Немаше слика од зеленооко момче со слатка насмевка да не потсети на изгубеното.

Немаше фотографии со неговите браќа, па затоа отпечатив една од сите четири момчиња. Ја донесов на погребот и им ја дадов на неговото семејство. На погребот имаше многу малку социјални работници. Ниту еден од неговите згрижувачки родители не се појави. Дали воопшто им кажале дека е мртов? Стефан го помина поголемиот дел од својот живот израснат во системот, и ја покажува реалната слика на сите деца кои растат како него, на крајот завршуваат со уништен живот. Само сакам да знае дека го сакавме, навистина, го сакавме, заврши оваа негователка.