Трпи булинг од цело одделение: Седам сама во клупа, бидејќи сум сиромашна, неподносливо е

12 - годишната Марина од основно училиште во Загреб побарала помош од одделенскиот наставник и училишниот психолог кои, иако сакаат да ѝ помогнат, не успеваат. Марина е само едно од илјадниците деца кои се мета на насилството од врсници.

„Мајка ти е ку*ва, а татко ти алкохоличар. Ја слушам оваа реченица и уште еден куп навреди скоро секој ден штом ќе седнам во училишната клупа. Не можам повеќе. Сите ме малтретираат. Целото одделение. Кога завршија училишните одмори и се сетив дека морам повторно да одам на училиште, буквално ми се слоши. Јас сум болна и повраќам секое утро… Не знам што да правам. Се плашам од она што ќе го слушнам додека минувам покрај соучениците. Сите тие навреди станаа неподносливи за мене. Седам сама на клупа затоа што сум сиромашна. Најверојатно ќе морам да го променам училиштето бидејќи воопшто не можам да се концентрирам на учење“ - вели 12 - годишно девојче, на кое гласот му трепереше додека зборуваше за изолацијата и психолошката злоупотреба на која секој ден е изложена од сите 28 ученици во 6-то одделение од нејзиното основно училиште, пишува „Јутарњи лист“.

Вистина е, вели, дека и одделенскиот наставник и училишниот педагог се обидоа да го решат проблемот минатата година, но тоа е тешко. По состанокот родител - наставник, тие обично малку се смирија кога станува збор за навредите и омаловажувањата, но наскоро сè се врати по старо. И како започна сето тоа?

„Главната причина е што сум сиромашна. Ние сме сиромашни и нема никој во мојот клас кој е посиромашен од мене. Затоа немам ниту „најк“ патики, ниту „дизел“ фармерки. Обично го носам она што ѝ е мало на сестра ми. Јас дури немам ни „ајфон“. Мојот мобилен повеќе не работи, отколку што работи.

Толку е стар, што се разбира, дека нема никој друг од одделението таков. „Носиш партали, погледнете колку си дебела“, слушам скоро секој ден од другите деца од одделението, и тоа е само мал дел од навредите што ги слушам на своја сметка. Јас навистина не разбирам зошто сиромаштијата е причината што никој не се дружи со мене или зошто постојано ме навредуваат. Точно, татко ми е обичен работник, тој не носи костум и вратоврска, па откако дојде во моето училиште, тие го прогласија за алкохоличар“ - Марина ја продолжува својата тажна приказна за психолошкото вознемирување.

Не и е јасно зошто нејзината мајка ја нарекуваат ку*ва, освен што  знаат дека тоа ќе ја расплаче. Задевањето и исмејувањето се единствениот начин на комуницира со нејзините соученици кои се трудат да бидат што е можно посурови и да ја држат во целосна изолација. Кога повеќе не можела да го издржи малтретирањето, Марина во еден момент побарала помош од класниот раководител.

„Не можам да кажам дека никој не сака да ми помогне, но досега сè е без успех. Во моментов одам кај психологот и ми се чини дека ќе го сменам не само одделението, туку и училиштето, затоа што во другите одделенија тие знаат што ми прават, па некако не верувам дека би било подобро со нив“ - објаснува Марина. Мора да се признае дека еден нејзин учишен ден би бил тежок и за возрасен човек.

„За време на одморот, седам на моето место во училницата. Подобро е отколку да стоиш сам во ходникот во училиштето, со оглед на тоа што никој не сака да ми пријде, освен што во минување ќе ми каже: „Што е, што гледаш, дали сакаш ваков мобилен телефон? Ќе фотографирам во тие партали за да видаш колку си убава!“ Најлошото нешто за мене е кога ќе го сторат тоа на час. Професорот ќе ми прозве за да одговорам, а тие се смеат и ме фотографираат на телефоните. Додека професорот не гледа, тие ми фрлаат хартии. Неодамна требаше да му ја покажам домашната задача на професорот на хрватски јазик, но никаде ми ја немаше тетратка. Тие ја скрија во плакарот на второ одделение. Неколку дена подоцна случајно ја пронашла една професорка. Не можам да се концентрирам на одговарањето затоа што тие постојано прават нешто, шепотат и покажуваат со прст кон мене“ - таа многу верно го опишува садизмот на неговите соученици и атмосферата на часовите. Скоро секое утро пред училиште, тој повраќа поради мислите какви нови навреди смислиле за тој ден.

На прашањето дали ја тепаат, Марина одговори негативно. Сепак, таа додава дека и се чини дека понекогаш би било полесно да ја удрат, отколку да ја навредуваат и постојано да ѝ го потенцираат тоа само затоа што е сиромашна и ги нема сите оние модерни иновации што нивните родители можат да им ги купат. Во моментот и помагаат психолози, мајка ѝ и класната.

„Ако го сменам училиштето, можеби ќе можам да се запишам во одделение во кое учат двајца мои пријатели од улица, па така ќе ми биде полесно затоа што ќе имам со кого да разговарам“ - се разбудува мал оптимизам во Марина. Вели дека некако издржала минатата година, но колку повеќе време поминува, толку и е потешко.

„Пред почетокот на новата учебна година, размислував да не одам повеќе на училиште бидејќи беше неподносливо за мене. Знам дека основното училиште е задолжително, но никогаш нема да го завршам вака. Секој ден, 28 од одделението помислуваат на нови ужаси што ќе ме навредуваат и вознемируваат, а мене сè потешко ми е да го поднесам тоа“ - Марина со растреперен глас ја заврши својата тажна приказна за „Јутарњи лист“.