Како млада доживеала несреќа која ѝ го променила животот: Која е Мерима Исаковиќ, која тврди дека била жртва на Бранислав Лечиќ?

Таа работи како клинички психолог во Австралија, сакала да студира медицина, а сообраќајна несреќа ја спречила да ја продолжи својата актерска кариера...

Вчера, по четири децении, Мерима Исаковиќ јавно го обвини својот поранешен колега Бранислав Лечиќ дека сексуално ја злоставувал.

Мерима, која сега има 62 години, некогаш важеше за една од најубавите жени во Југославија, а денес живее во Нов Зеланд и се занимава со клиничка психологија.

Поранешната актерка до 21 година ги сними филмовите „Љубав и бес“, „Јована Лукина“ и „Нека друга жена“, а нејзината кариера беше прекината во 1980 година, откако доживеа тешка сообраќајна несреќа, по што остана инвалид.

„Работам како клинички психолог и клинички невропсихолог (моментално на Интернет) или надгледувам студенти интернисти кои се во клиничка пракса. Ние користиме зум, Фејстајм или Вибер, во зависност од тоа што најмногу им одговара на клиентите. Јас работам од дома, така што моето разгалено кученце е постојано со мене. Понекогаш sирка во екранот, а клиентите навистина сакаат да го гледаат. Таа има само пет и пол месеци. Нејзиното име е Луна, и јас ја обучувам да биде терапевт за кучиња. Тој е убав, добар по природа, секој во населбата го знае и го сака. Неколку вечери неделно и секој викенд поминувам прекрасно време со моите деца: син и снаа. Тие честопати ги носат своите блиски пријатели, а потоа готвиме, се дружиме, разговараме. Тоа никогаш не е доволно“ - изјави таа за „Српски тајмс“. Таа зборуваше за уживањето покрај океанот и за тоа како сè уште го поминува своето време во Австралија.

„За среќа, јас сум опкружена со океанот, па се чини дека мојата голема тераса виси над брановите. Бидејќи сега сум постојано во станот, имам време да играм со цвеќиња, така што саксиите се околу терасата. Засадив многу цвеќиња и минијатурни плодови, кои мирисаат на нашите планини и крајбрежје, како што се: бугенвилја, рози, магнолии, камелии, смокви, а потоа и оние што мирисаат на мојот Нов Зеланд: фијоа, вар, црвен портокал, рузмарин, босилек … Кога не работам или на пауза помеѓу сесиите, си играм градинарство. Зборувам со цвеќињата, со овошните пупки. Неизмерно ги сакам брановите и птиците, тој непосреден мирис на морето. Тоа е исто како да живееш во хармонија на природата. Понекогаш семејство на делфини плива околу нас. Спроти терасата се наоѓа мал полуостров со дрвја полни со птици. До минатата година работев многу, од рано наутро до доцна во ноќта. Колку и да беше прекрасно во мојот стан, се случуваше да спијам само од полноќ до пет или шест наутро, а потоа на клиника. Од 2013 до 2019 година, летав скоро секој викенд до Камбера до мојата матична клиника. Со години живеев меѓу двата града што ги сакам: Камбера, кој е на езеро во континенталниот појас на планините, во ридовите, на два часа возење од три големи скијачки центри и Златното Крајбрежје, што е како тенок појас кој се припива до плажата на огромниот океан. Контрасти. Прекрасно и драматично“ - ја опиша Исаковиќ, а потоа раскажа сè за нејзината нова професија, во која влезе откако се пресели.

„Покрај сето тоа, поголемиот дел од времето го поминувам работејќи како клинички психолог и клинички невропсихолог. Моите клиенти се прекрасни луѓе кои имаат храброст да побараат помош и да го изберат патот на промената, патот кон подобрувањето. До неодамна работев шест, а понекогаш и сите седум дена во неделата. Со полно срце. Затоа оваа прекрасна хармонична средина е многу важна за мене. Јас работам многу со клиенти во контекст на комплексна траума што се случува на една личност, двојки или пак семејства. Работам и на тестирање на когнитивни и емоционални нарушувања што ги искомплицирале и им го отежнале животот на моите клиенти. Видов многу, многу солзи што длабоко ме допреа. Но, и многу насмевки. Никогаш не сум уморна кога сум со моите клиенти. Сепак, неодамна морав да признаам дека и на моето тело му требаше повеќе сон и дека е поумно да го слушам тој повик. Сега работам помалку и конечно имам повеќе време за одамна посакуваното сликање, пишување, мојата градина и куќа“ - изјави таа за споменатите медиуми.

Мерима живеела во Белград до 1996 година, а потоа се одлучила засекогаш да ја напушти Србија. Таа се запишала на глума на 17 - годишна возраст, но доживеала несреќа додека се подготвувала за прием на сосема друг факултет.

„Се запишав на глума кога имав 17 години. Отидов на прием и бев примен, иако сакав да студирам и медицина. Пред сообраќајната несреќа, во 80 - тите години, се подготвував за приемен испит на Медицинскиот факултет во Белград. Почнав да студирам глума во класата на Огњенка Миличевиќ, но по снимањето на филмот „Љубав и бијес“, се преселив во класата на професорот Миленко Маричиќ. Омилени пријатели ми беа Жарко Лаушевиќ, Енвер Петровци и Борис Комнениќ. Првата филмска улога ја добив во 1977 година во филмот „Љубав и бес“. Јас и Жарко сме добри пријатели уште од Академијата, секогаш имало хемија меѓу нас“ - рече таа во една прилика.