Тажната исповед на Сузана (39) која на 4-годишна возраст ја напуштила мајка ѝ и не се вратила

Последен пат ја видела мајка си кога имала четири години, ја оставила во болничкиот ходник и заминала засекогаш.

„Имаше неколку деца во куќата, се сеќавам на една жена со грб свртен кон мене, има долга црна коса. Скокав во кревет со едно дете додека некој ни викаше „ајде да јадеме“. Се сеќавам на големите столчиња, завесата беше на вратата, но немаше врата. Претпоставувам дека тоа беше мало место каде што живеевме“, ја започнува својата приказна Сузана Марковиќ (39) за Телеграф.рс притоа опишувајќи ја единствената слика од нејзиното детство на која се сеќава.

Последен пат ја видела мајка си кога имала четири години

„Не знам дали сум родена во Белград или во друг град. Изводот ми е празен, пишува непознато, јас сум непознато лице. Таа влезе со мене од улица, ме стави на клупата и ми рече: „Седи таму, сега ќе дојдам“. Не се сеќавам на тоа, но очевидците кои беа во холот на болницата тогаш дадоа изјави и така кажаа“, вели Сузана.

Како што вели, таа е родена околу 1984 година, а на тој кобен 28 декември 1988 година била оставена во холот на болницата на Дедиње. Од тој ден, таа беше препуштена на себе. Ја сместиле во дом, ја барале мајка и низ весниците, но не ја нашле, не се јавила.

Живеела во дом за деца без родители во Белград и Зрењанин, но и со згрижувачки семејства до наполни 18 години и тогаш првпат се заинтересирала да дознае која е нејзината мајка. Првиот конкретен чекор решила да го направи минатата година кога отишла во Центарот за социјална работа во Белград, каде и дозволиле да го разгледа досието. Тогаш почнала да ги склопува коцките и конечно решила голема мистерија.

Ја дознав вистината

„Потоа, врз основа на досието, дознав дека сум оставен во фоајето на таа болница; Ги прочитав изјавите. Тие рекоа дека жената влегла од улица, го оставила детето во холот и побегнала во непознат правец. Дознав некои имиња, кои ги спомнав тогаш. Ме прашаа како се викам, прво им кажав Сања, па Сузана, дека баба ми е Живана, мајка ми е Флора или Флоријана, едната сестра е Марија, другата е Весна, брат ми се вика Паја, а татко ми е Сава Дамјанов. Следниот чекор во мојата потрага беше болницата на Дедиње. Отидов таму и налетав на слугинката која работеше истата вечер кога ме оставија. Таа ми кажа дека тој ден останале две деца. Ме праша дали јас сум детето по кое дојде таткото или она по кое дојде полицијата“, вели Сузана.

Живот со згрижувачки родители

Во 1990 година, државата и доделила име, презиме, датум на раѓање … Вели дека целото детство поминала низ пекол. Ја селеле од едно во друго семејство, од еден дом во друг.

„Се чувствував многу лошо во третата недела. Со мене беа уште две деца. Живеевме во Видиковац. Ме тепаа, ме исфрлија на тераса, до 12 години го мокрев креветот. Кога тоа се случи, ме тепаа, ме бањаа со студена вода …“ Ова беше и нејзиното последно згрижувачко семејство.

Како што вели, осум години била во Домот за деца без родители во Зрењанин, а потоа кога го завршила основното училиште повторно ја вратиле во Белград.

Фала Богу …

Таа денес живее во Белград со сопругот и четирите деца, а како што вели по сè што преживеала му е благодарна на Бога за овој благослов. Неодамна двајца пензионирани полицајци ја контактирале сакајќи да и помогнат и наводно ја нашле адресата на која живее нејзината мајка. Таа двапати отишла на адресата, но таму не нашла никого.

По неуспешна потрага вели дека е многу можно мајката да го сменила името, презимето, да го напуштила градот …

Од болницата дознала уште еден детал, а тоа е дека нејзината мајка не гледа од левото око, бидејќи како што и рекле, таа вечер изгледа како да носела превез.

„Би сакала да имам некој свој, да дознаам кои се моите браќа и сестри“, заклучува таа.

Фото/извор: telegraf.rs